یامن له الدنیاوالأخره
یکی از عوامل مجد و عظمت اسلام و شکوفاییِ مجدّد تمدن بزرگ اسلامی، وحدت، همبستگی و انسجام همه نیروها و مذاهب اسلامی در سایه عمل به قرآن کریم و بازگشت به تعالیم عالیه قرآن است.
از جمله تعالیمی که همزمان با نزول قرآن کریم در میان مسلمانان به وجود آمد، ضرورت اتحاد و وحدت دینی بود.
قرآن کریم در جامعه ای نازل شد که مردم آن، به سبب پایبندی به نظام های قبیله ای و تعصبات شدید قومی ، غرق در نژاد پرستی و قوم گرایی بودند و فقط پیوند های خونی و قبیله ای بود که بر ارزش ها و روابط میان آنها حکم می کرد.
قرآن کریم از آغاز نزول، با نظام قبیله ای که ریشه ی تمامی اختلاف ها و رقابت های سیاسی و اجتماعی آن روز بود مبارزه کرد و «ایمان به خدای یکتا» را اساس ارزش ها و پیوندهای اجتماعی معرفی نمود. بدین ترتیب، «ایمان مشترک» را جایگزین «خون مشترک» ساخت و جملگی مۆمنان را با هم برادر دانست. « إِنَّمَا الْمُۆْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ» (حجرات 10) و با تعبیرهای متعدد و مختلف به نهی از عوامل تفرقه پرداخت و با بیان علت ها و سبب های تفرقه و عواقب آن، مسلمانان را به اتحاد و یکپارچگی فراخواند.