در آیات متعددی از قرآن با عنوان «شفا» یاد شده. آن سان که گاه قرآن شفا دهنده دل ها معرفی شده است: «قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُوْمِنِینَ : برای شما از جانب پروردگارتان موعظه ای آمد و شفایی برای آن بیماری که در دل دارید و راهنمایی و رحمتی برای مۆمنان است.(یونس، 57) این در حالی است که قرآن در کنار شفا، مایه هدایت نیز دانسته شده: قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاء : بگو این کتاب برای آنها که ایمان آورده اند هدایت و شفاست. (فصلت، 44)
واژه «شفا» در لغت به معنای نقطه آخر چیزی است که مشرف به نابودی یا نجات باشد، از این رو شفا یافتن بیمار به معنای عافیت یافتن و نجات از بیماری است.
بر همین پایه، مقصود از «شفای قرآن» نجات از انحطاط و سقوط مادی یا معنوی است که به وسیله هدایت انجام می پذیرد.