چکیده
اکثر مفسران فریقین تحقق ارادة حق‌تعالى را در امر سیطرة دین (توبه: 32 و 33؛ صف: 8 و 9) به عصر ظهور امام مهدى صلوات الله علیه و نزول حضرت عیسى علیه السلام مربوط مى دانند. آنان این قول را یا به نحو احتمال موجّه آورده اند، بدون آن‌که آن را انکار یا حتى در آن تردید کنند یا به نحو تعیین، سیطرة دین حق را تنها به عصر ظهور اختصاص داده اند.
روایات فریقین نیز به شکل تنزیل (به معناى مفهوم تفسیرى آیه) یا تأویل (به معناى تحقق عینى مفاد آیات در زمان پس از تنزیل) هم‌سو با مفاد آیات و قدر متیقن دیدگاه فریقین، بر تحقق این اراده در عصر ظهور دلالت دارد. فریقین در مقام بررسى و ارزیابى مفاد روایات نیز آنها را مورد انکار یا حتى تردید قرار نداده اند. این مقاله با ارزیابى و نقد دیدگاه قرآن پژوهان هر دو فرقه به این نتیجه مى رسد که مفاد این آیات تنها به عصر ظهور امام مهدى صلوات الله علیه اختصاص دارد و اقوال دیگر با مناقشه هاى متعدد روبه‌روست.