عاشورا در قرآن

یامن له الدنیاوالأخره

سخن گفتن درباره امام حسین علیه السلام و واقعه عاشورا و آنچه در آن روز اتفاق افتاد، بسیار دشوار است. چرا که در آن روز ، تمام خوبیها، در برابر تمام بدیها، صف آرائی کرده بود. کاری که آن حضرت انجام داد تنها یک کار نبود، بلکه کارستانی الهی بود! درک این واقعه دردناک؛ آن هم به طور کامل ، فقط از اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام بر می آید و بس ، چرا که اهل البیت ادری بما فی البیت.⁽¹⁾ ما نیز با الهام گرفتن از آن بزرگواران سعی می کنیم تا مطالبی را در مورد این قیام خونین و مسائل مربوط به آن طی بخشهای مختلف به شما عزیزان عزادار وفادار به آن حضرت تقدیم کنیم. امید که مورد قبول خداوند متعال قرار گیرد. در ابتدا برخی آیات را که اشاره به امام حسین علیه السلام  دارد بیان می کنیم.   

                                                کهیعص

1) احمد بن اسحاق قمى - در ضمن سؤالاتی که از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در سن طفولیت آن حضرت از ایشان پرسیده - می گوید: عرض کردم: یا ابن رسول اللَّه! تأویل کهیعص‏ چیست؟! فرمود: این حروف از اخبار غیبى است که خداوند به اطلاع زکریا علیه السّلام بنده ‏اش رسانید، سپس آن را براى محمد صلّى اللَّه علیه و آله نیز حکایت کرد و آن بدین گونه بود:زکریا از خداوند خواست که اسامى پنج تن را به او بیاموزد پس جبرئیل آمد و آن را به وى یاد داد، از آن روز هر وقت زکریا اسامى محمد و على و فاطمه و حسن را به زبان مى ‏آورد مسرور میشد و غمهایش برطرف مى ‏گردید، ولى چون نام (حسین) را به زبان مى ‏آورد، چندان می گریست که گلویش می گرفت و نفسش قطع می شد.روزى گفت: خداوندا! مرا چه مى ‏شود که هر گاه اسامى آن چهار تن را می برم غمهایم تسکین مى ‏یابد ولى وقتى نام حسین را می برم اشکم جارى میگردد! خداوند متعال داستان آن را به وى اطلاع داد و فرمود: کهیعص. «کاف» اسم کربلا، و «ها» هلاک عترت پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و «یاء»یزید پلید ظالم به حسین علیه السّلام و «عین» عطش آن حضرت و «صاد» صبر آن بزرگوار است.چون زکریا این را شنید، تا سه روز از مسجدش خارج نشد، و مانع شد که مردم نزد او بیایند.⁽²⁾ در این سه روز مرتب گریه و زارى می نمود و در آن حال می گفت:خداوندا! آیا بهترین خلق خود را بمصیبت فرزندش مبتلا می سازى و امتحان این واقعه جان گداز را به نابودى او فرود مى ‏آورى؟پروردگارا! آیا لباس این مصیبت عظمى را به تن على و فاطمه مى‏ پوشانى و غم و اندوه آن را به دل آنها مى ‏اندازى؟آنگاه گفت: پروردگارا! پسرى بمن روزى فرما که در این سن پیرى چشمم به او روشن گردد و او را وارث و جانشین من کن و او را براى من مثل حسین براى محمد صلّى اللَّه علیه و آله قرار بده. وقتى او را به من ارزانى فرمودى، مرا مفتون محبت او گردان. سپس مرا در مرگ او مبتلا کن چنان که محمد (صلّی الله علیه و آله و سلّم) حبیب خود را در مرگ فرزندش سوگوار می سازى. خداوند یحیى را به او موهبت فرمود و زکریا را در مرگ او عزادار ساخت» مدت حمل یحیى شش ماه و حسین علیه السّلام نیز چنین بود.⁽³⁾

 2) امام على بن الحسین (علیه السلام) مى ‏فرمایند: هنگامى که امیر المؤمنین (علیه السلام) از جنگ با خوارج برمى ‏گشتند از محله «زوراء» در بغداد گذشتند در این محل آن حضرت خطاب به لشکریانش فرمودند: از منطقه زوراء با سرعت بگذرید چرا که زمین در اینجا بسیار سریع تر از میخى که داخل سبوس گندم فرو رود، دهان باز خواهد کرد.⁽⁴⁾ هنگامى که آن حضرت به اطراف زوراء رسیدند با راهبى مواجه گشتند که در صومعه ‏اى به عبادت مشغول بود. راهب خطاب به حضرت امیر فرمودند: در این مکان منزل نکنید زیرا که مطابق نوشته‏ هاى انجیل، اینجا مکانى است که انبیاء و اوصیاى آنها به جهاد در راه خدا خواهند پرداخت. امیر المومنین فرمودند: من وصى اشرف پیامبران محمد بن عبد الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) هستم. راهب مسیحى که وى را شناخته بود گفت: تو همانى که در میان قریش به کم رشد بودن موى قسمت پیشین سرت معروف هستى (اصلع داغسر) وصف ترا در انجیل خوانده ‏ام تو همانى که وارد سرزمین «براثا» در بغداد مى ‏شوى و آنجا خانه مریم و عیسى علیهما السلام است. امیر المومنین به همراه راهب مسیحى به نقطه‏اى رسیدند در آنجا حضرت با پاى مبارک ضربه ‏اى بر زمین زدند ناگهان چشمه ‏اى پر آب از زیر پاى ایشان فوران نمود. امیر المؤمنین فرمودند: این همان چشمه ‏اى است که از دل زمین براى مریم شکافته شد ایشان دستور دادند هفده ذراع آن محل را گود کردند تا آنکه به تخته سنگى سفید رنگ رسیدند حضرت‏ با اشاره به آن موضع فرمودند: این همان صخره‏اى است که مریم (علیها السلام) بر روى آن وضع حمل نمود و نماز خویش را بر آن بجاى مى ‏آورد.⁽⁵⁾

  3) على بن الحسین (علیه السلام) در توضیح آیه فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیًّا⁽⁶⁾ مریم همراه با حمل خود به مکانى دور دست از خانواده‏ اش کناره جست» فرمودند: مریم از راه دمشق به سرزمین کربلا وارد شد و کودکش را در کنار آرامگاه امام حسین (علیه السلام) بدنیا آورد. آنگاه شبانه به سرزمین خود بازگشت⁽⁷⁾⁽⁸⁾

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 1. اهل یک خانه نسبت به دیگران از درون خانه آگاه ترند. 

 2. این جریان در سوره آل عمران در آیات 38-41 و در سوره مریم آیات 1-11 آمده است.

3. مهدى موعود-ترجمه جلد سیزدهم بحار، ص835.

4. اشاره به علائم قبل از ظهور.

5. امالى طوسى- ص 124.

6. سوره مریم- آیه 22.

7. تهذیب الاحکام- ج 6- ص 73.

8. داستان پیامبران یا قصه‏هاى قرآن از آدم تا خاتم- ص574.

http://1borhan1.parsiblog.com/Posts/14