مثل آیبنه
برکت
قرآن نور است و حقیقتاً دل و روح را روشن می‌کند. اگر با قرآن اُنس پیدا کنید، می‌بینید که دل و جان شما نورانی می‌شود. به برکت قرآن بسیاری از ظلمات و ابهام‌ها از قلب و روح انسان زدوده می‌شود. آیا این بهتر نیست؟ «یخْرِجُهُم مِن الظُّلُماتِ إلَی النُّورِِ». به‌وسیله‌ی قرآن است که خدای متعال می‌فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الّذینَ امَنُوا یخْرِجُهُم مِن الظُّلُماتِ اِلَی النُّورِ» به برکت قرآن است که انسان از ظلمات اوهام، اشتباهات، خطاها و غلط‌ها، به نور هدایت راه پیدا می‌کند. قرآن کتاب معرفت است. ما در زمینه‌ی زندگی، در زمینه‌ی آینده، در زمینه‌ی تکلیف کنونی، در زمینه‌ی هدف از بودن و در بسیاری از زمینه‌های دیگر، خیلی از مسائل را نمی‌دانیم. بشر مشحون به جهالت‌هاست و قرآن برای انسان معرفت می‌آورد.
قرآن کتاب نور، کتاب معرفت، کتاب نجات، کتاب سلامت، کتاب رشد و تعالی و کتاب قرب به خداست. ما این خصوصیات را چه وقت از قرآن به دست می‌آوریم برادران عزیز؟ همین که قرآن را در جیبمان بگذاریم کافی است؟ این که در هنگام سفر از زیر قرآن رد شویم کافی است؟ امروز من می‌گویم این که ما در جلسه‌ی تلاوت قرآن شرکت کنیم کافی است؟ این که حتی قرآن را با صدای خوش تلاوت کنیم یا تلاوت خوش را بشنویم و از آن لذّت ببریم کافی است؟
نه؛
چیز دیگری لازم دارد. آن چیست؟ آن تدبّر در قرآن است. باید در قرآن تدبّر
کرد. خودِ قرآن در موارد متعدد از ما می‌خواهد که تدبّر کنیم. عزیزان من!
اگر ما یاد گرفتیم که با قرآن به‌صورت تدبّر اُنس پیدا کنیم، همه‌ی
خصوصیاتی که گفتیم حاصل خواهد شد. ما هنوز خیلی فاصله داریم، پس باید پیش
برویم. این که شما می‌بینید از اوّلِ انقلاب تا امروز، مسئولین و دل‌سوزان
کشور، قرآن را در تلاوت، در حفظ و در تعقیبِ مراسم مربوط به قرآن مطرح
کرده‌اند، برای این است که ما به آن‌جا نزدیک شویم…
دیدار با قاریان قرآن کریم 14/07/1384
زیباسازی
روایت دارد که امام سجاد علیه‌السّلام- هم درباره‌ی امام سجاد علیه‌السّلام دارد، هم درباره‌ی امام باقر علیه‌السّلام- وقتی تلاوت می‌کردند، کسانی که از نزدیک محل تلاوت ایشان می‌گذشتند، زانوهایشان می‌لرزید و سست می‌شد و نمی‌توانستند حرکت کنند؛ می‌ایستادند تلاوت قرآن را گوش می‌کردند و وقتی حظّ خودشان را می‌بردند، به راهشان ادامه می‌دادند. تلاوت قرآن با صوت خوش و با آداب که شیوه‌ی خاصی دارد، موسیقی خاصی دارد، روش خاصی دارد، امور لازمی است. این‌ها انسان را نزدیک می‌کند، اما کافی نیست.
اگر بخواهیم تشبیه کنیم، این‌طور می‌گوییم که قرآن را به صورت بنای مُعْظمی، دارای سالن‌ها و حجره‌ها و زوایای گوناگون و اعماق فراوان در نظر بگیرید. این عمارت وسیع و عظیم، سردر و مدخلی دارد. اگر آن مدخل را زیبا ساختیم، مردم برای ورود در آن عمارت، تشویق می‌شوند. مدخلِ آن بنای رفیع، همین تلاوت‌های زیبایی است که این‌جا خواندند. کاشی‌کاری دَمِ در، این تلاوت است. حال وارد شوید. این کاشی‌کاری، بسیار لازم است. این زیباسازیِ تلاوت، امر لازمی است. لذاست که بنده تشویق و تقدیر می‌کنم. یعنی از کسانی که با خوب‌خواندنشان قرآن را در دل‌های ما شیرین و در چشم‌های ما زیبا می‌کنند، تجلیل می‌کنم. این تقدیر و تجلیل، هم قاریان عزیز جوان و نورسِ خودمان در ایران را شامل می‌شود و هم اساتید قدیمی و کهنی را که از کشورهای دیگر می‌آیند؛ به‌خصوص قُرّاء مصر و به‌خصوص این مرد کهن و استادِ قدیمی، آقای شعیشع که از قدیم بنده ایشان را می‌شناسم. شاید سی سال است که من با تلاوت او آشنایم. بحمداللَّه چند سالی است که به این‌جا می‌آید و از نزدیک ایشان را می‌بینیم و تلاوتش را می‌شنویم. امروز هم از آن تلاوت‌های بسیار خوب را انجام داد.
در مراسم اختتامیه‌ی مسابقات قرائت قرآن 14/10/1373
http://farsi.khamenei.ir/special?id=3567&ref=2