مراقب باشیم قرآن نفرینمان نکند!
در روایات معصومین (علیهم‌السلام) وارد شده است که قرآن در روز قیامت به صورت مردی جلوه می‌کند و از برخی شفاعت کرده و برخی دیگر را مورد عتاب قرار داده و نکوهش می‌کند.
به طور مثال امام محمد باقر(علیه‌السلام) در حدیثی زیبا به بیان و شرح این واقعه پرداخته و می‌فرماید: «قرآن را یاد بگیرید، چون قرآن در روز قیامت در نیکوترین و زیباترین چهرهها می‌آید و تمام مخلوقات به او نگاه می‌کنند، مردم در آن روز یک صد و بیست هزار صف می‌باشند؛ هشتاد هزار صف از امت رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) و چهل هزار صف از سایر امت‌ها.
قرآن به صورت مردى می‌آید در برابر صف مسلمانان قرار گرفته و سلام می‌کند، همه به او نگاه می‌کنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الْحَلِیمُ الْکَرِیم» این مرد از زمره مسلمانان است و ما او را به اوصاف و صفاتش می‌شناسیم، جز آن که درجه او از ما بالاتر است.
سپس از مقابل صف مسلمین می‌گذرد تا در مقابل صف شهداء قرار می‌گیرد و شهداء به او نگاه می‌کنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الرَّبُّ الرَّحِیم» این مرد از زمره شهداء است، ما او را با صفات و روش می‌شناسیم، جز آن که او درجه‌اش از ما بالاتر است.
قرآن از آن‌جا نیز می‌گذرد تا می‌رسد به صف پیامبران و مرسلین، در آن‌جا به صورت یک پیغمبر در آمده و پیامبران به او نگاه می‌کنند و می‌گویند: «لَا إلَهَ إلَّا اللَهُ الْحَلِیمُ الْکَریم» ما او را به صفت و سیره و روشش می‌شناسیم، جز آن‌که او داراى فضل و برترى بسیاری نسبت به ماست.
پس تمام پیامبران جمع شده و به نزد رسول الله(صلی‌الله علیه و آله) می‌آیند و می‌پرسند: « ای محمد، این شخص کیست؟!» رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: این حجت خداست بر بندگانش.
قرآن سلام می‌کند و از آن‌جا می‌گذرد تا می‌رسد به صف فرشتگان و به صورت یک فرشته مقرب جلوه می‌کند، ملائکه می‌گویند: «تَعَالَى رَبُّنَا وَ تَقَدَّس» این فرشته را به صفات و روش می‌شناسیم، جز آن‌که او نزدیک‌ترین ملک به خداست.
قرآن از آن‌جا نیز می‌گذرد تا می‌رسد به پیشگاه حضرت «حق» تبارک و تعالى و خود را در زیر عرش به زمین می‌افکند.
خداوند تبارک و تعالى به او می‌فرماید: اى حجت من در روى زمین، شفاعت کن که شفاعتت مورد قبول است. قرآن سر خود را بلند می‌کند و خداوند تبارک و تعالى از او می‌پرسد: بندگان مرا چگونه یافتى؟
قرآن می‌گوید: بعضى از بندگانت حق مرا محفوظ داشتند و بر من مواظبت داشتند؛ برخى دیگر حق من را ضایع کرده و سبک شمردند و مرا دروغ پنداشتند؛ و حال آن‌که من حجت تو بر جمیع بندگانت بودم.
در این هنگام خداوند تبارک و تعالى می‌فرماید: سوگند به عزت و جلالم، من امروز بر اساس حجیّت تو، خلایق را به بهترین پاداشها و نیکوترین ثوابها اجر و مزد می‌دهم، یا این‌که به سختترین عقابها و دردناکترین عذابها گرفتار می‌کنم.
سپس حضرت فرمودند: قرآن می‌آید و در مقابل مردى از شیعیان که در دنیا قرآن را می‌شناخت و به آن عمل می‌کرد، می‌ایستد و به او می‌گوید: آیا تو من را می‌شناسى؟ آن مرد شیعه در پاسخ قرآن می‌گوید: نه نمی‌شناسم! قرآن می‌گوید: من آن کسى هستم که در شب‌هاى تار، براى قرائت و تلاوت من، خواب را از چشم خود ربودى و به تدبر و تفکر در آیات من به بیدارى گذرانیدى و عیش و راحت خود را براى عمل به من تبدیل به رنج و زحمت و مشقت کردى؛ آگاه باش که من امروز پشت و پناه تو هستم، محل اعتمد و اتکاء تو می‌باشم.
سپس قرآن، آن مرد شیعه را با خود به سوى پروردگار می‌برد و می‌گوید: اى پروردگار من، این بنده توست، او به واسطه رعایت حقوق من، خود را در مشکلات و رنج انداخت. خداوند تبارک و تعالى می‌فرماید: این بنده من را در بهشت داخل کنید؛ در این حال حضرت حق می‌فرماید: سوگند به عزت و جلالم، که امروز به این عامل قرآن و به هر کس که در رتبه و منزله او باشد، پنج چیز را عطا می‌کنم:
1. هرگز نخواهد مرد.
2. همیشه جوان خواهد ماند.
3. همیشه در سلامتی کامل به سر خواهد برد.
4. از رحمت خودم او را بی‌نیاز خواهم کرد.
5. هرگز گرفتار غم و اندوه نخواهند شد».[الکافی، کتاب فضل القرءان، ج 2، ص 596.]
چه کنیم قرآن نفرینمان نکند ؟
امام علی علیه السلام فرمود «و قرآن را بیاموزید، که بهترین گفتار است، و آن را نیک بفهمید که بهار دلهاست. از نور آن شفا و بهبودى خواهید که شفاى سینه هاى بیمار است، و قرآن را نیکو تلاوت کنید که سود بخشترین داستانهاست، زیرا عالمى که به غیر علم خود عمل کند، چونان جاهل سرگردانى است که از بیمارى نادانى شفا نخواهد گرفت، بلکه حجّت بر او قوی تر و حسرت و اندوه بر او استوارتر و در پیشگاه خدا سزاوارتر به نکوهش است. (نهج البلاغة / ترجمه دشتى، ص: 211)
امام علی (علیه السلام؟) فرمود : قرآن نورى است که خاموشى ندارد ، چراغى است که درخشندگى آن زوال نپذیرد ، دریایى است که ژرفاى آن درک نشود ، راهى است که رونده آن گمراه نگردد، شعله اى است که نور آن تاریک نشود، جدا کننده حق و باطلى است که درخشش برهانش خاموش نگردد، بنایى است که ستونهاى آن خراب نشود ، شفا دهنده اى است که بیماری هاى وحشت انگیز را بِزُداید، قدرتى است که یاورانش شکست ندارند، و حقّى است که یارى کنندگانش مغلوب نشوند. (نهج البلاغه-ترجمه دشتى، صفحه 297)
این گونه روایات، تصریح کرده‌اند که روز قیامت، قرآن کریم هم شفاعت می‌کند و هم شکایت؛ اگر در دنیا اهل تلاوت قرآن و عمل به فرامین آن باشیم، او از ما شفاعت کرده و در بهترین جایگاه‌های بهشت برین قرار می‌دهد، ولی اگر خدای ناکرده قرآن را مهجور قرار داده و اصلاً اهل تلاوت آن نباشیم و به دستورات آن عمل نکنیم، همین قرآن که رحمت و شفا است، روز قیامت از ما شکایت کرده و برای ما طلب عذاب می‌کند. ان‌شاءالله که همه ما اهل تلاوت و عمل به قرآن کریم باشیم.
فرآوری: محمدی
بخش قرآن تبیان
منابع :
سایت رهروان ولایت
سایت تدبر
سایت امام علی علیه السلام