نگاهى به تفسیر آیات ۱۰۱ تا ۱۰۷ سوره صافات

یامن له الدنیاوالأخره

ذبیح اعظم

خداوند سبحان از میان خلقش پیامبران و اولیایى برگزید و از میان آن خوبان تاریخ و بندگان صالحش قربانیان و ذبیح هایى براى خود انتخاب کرد؛ به شهادت سخنان اهل عصمت(علیهم السلام) حضرت یحیى (علیه السلام) فرزند زکریا(علیه السلام) و حضرت اسماعیل (علیه السلام) فرزند ابراهیم(علیه السلام) و عبدالله بن عبدالمطلب (علیه السلام) پدر خاتم پیامبران(صلی الله علیه و آله) و اباعبدالله حسین بن على(علیه السلام) از جمله این ذبیحان هستند؛ لکن از میان این قربانیان خدا، بریده شدن سر، تنها براى حضرت یحیى و حسین بن على(علیه السلام) مقدر شد و آسمان نیز تنها بر این دو ذبیح چهل روز گریست؛(۱) اما بریده شدن سر حجت خدا و سید و سالار شهیدان و سرور جوانان اهل بهشت، حسین بن على(علیه السلام) با لبهایى خشکیده و عطشان، از چنان عظمتى برخوردار است که حتى قبل از وقوع، پیامبران و اوصیاى پیشین را در ماتم خود نشانده است و پس از وقوع شهادتش نیز تا قیامت اشک را بر دیدگان همه ائمه(علیه السلام) و مؤمنان و آزادگان جهان و دوستداران آن حضرت جارى ساخته است، تا آن جا که ولى عصر حضرت مهدى موعود(عج) نیز در مصیبت جدش مدام اشک مى ریزد و مى فرماید: یا جداه ! در مصیبت تو صبح و شام ندبه مى کنم و به جاى اشک خون مى گریم؛ «فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِینَّ عَلَیکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما»(۲)