در نبوت، نزول وحی و وجود معجزه از مۆلفه‌های اساسی آن به شمار می‌آیند که مختصّ پیامبران است و امامان معصوم (علیهم السلام) هیچ گاه ادعای چنین مۆلفه‌ها را نداشته و شیعیان آنها هم هیچ گاه پیشوایان خود را به آن حد (نبوت و نزول وحی تشریعی) ارتقا ندادند، تا معارض با خاتمیت باشد و موجب غلو شود.
در این مقاله ابتدا از اقسام علم امام سخن خواهیم گفت و در ادامه در همین مورد شبهه ای را مطرح خواهیم کرد:
اقسام علم امام(علیه السلام) از لسان مبارک امام زمان علیه السلام
قال مولانا الامام المهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف:
(عِلْمُنا عَلى ثَلاثَهِ أَوْجُه: ماض وَغابِر وَحادِث، أَمَّا الْماضی فَتَفْسیرٌ، وَأَمَّا الْغابِرُ فَمَوْقُوفٌ، وَأَمَّا الْحادِثُ فَقَذْفٌ فیِ الْقُلُوبِ، وَنَقْرٌ فی الاَْسْماعِ، وَهُوَ أَفْضَلُ عِلْمِنا، وَلا نَبیَّ بَعْدَ نَبِیِّنا) (دلائل الإمامه، ص524، ح495 ; مدینه المعاجز، ج8، ص105، ح2720)
علم ما اهل بیت(علیهم السلام) بر سه نوع است: علم به گذشته و آینده و حادث. علم گذشته، تفسیر است; علم آینده، موقوف است و علم حادث، انداختن در قلوب، و زمزمه در گوش هاست. این بخش، بهترین علم ماست و بعد از پیامبر ما، رسول دیگرى نخواهد بود.