رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمودند: درباره من دو گروه هلاک شدند:
1: پیروان افراطى، که مرا از حدّ بشرى بالا بردند. 2 دشمنان بى انصاف، که پیامبرى مرا قبول ندارند و من از هر دو گروه بیزارم.
مَا کَانَ لِبَشَرٍ أَن یُوْتِیَهُ اللّهُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُواْ عِبَادًا لِّی مِن دُونِ اللّهِ وَلَکِن کُونُواْ رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنتُمْ تُعَلِّمُونَ الْکِتَابَ وَبِمَا کُنتُمْ تَدْرُسُونَ (آل عمران ـ 79)
هیچ بشرى را نسزد که خدا به او کتاب و حکم و پیامبرى بدهد سپس او به مردم بگوید به جاى خدا بندگان من باشید بلکه [باید بگوید] به سبب آنکه کتاب [آسمانى] تعلیم مى دادید و از آن رو که درس مى خواندید علماى دین باشید.
نکات آیه:
امتیاز پیامبران بر دیگران آن است که هر قدر بر تعداد یاران و مقدار قدرتشان افزوده شود، مردم را بیشتر به بندگى خدا دعوت مى کنند، و هرگز راه توحید را عوض نمى کنند و تأکید و هشدارشان بیشتر مى شود. امّا دعوت کننده هاى سودجو، در ابتدا با قیافهاى مقدّس مآبانه و دلسوزانه کار را شروع مى کنند، ولى پس از رسیدن به مسند قدرت، استبداد و خود محورى را پى ریزى مى نمایند.
در روایات آمده است که به بردگان خود، «عبدى» نگویید، بلکه «فتى» بگویید و بردگان نیز به مولاى خود «ربى» نگویند، بلکه «سیدى» بگویند. (تفسیر قرطبى)
اگر انبیاء نباید پرستش بشوند، حساب دیگران روشن است. اگر مواهب معنوى عامل عبودیّت نشود، حساب زرق و برق مادّى روشن است.
رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمودند: درباره من دو گروه هلاک شدند: